Ik denk dat ik begreep dat mode niet alleen moest worden bekeken, maar vooral bestudeerd, die dag waarop René Caovilla me de hand schudde en ik niet wist dat hij het was.
Om eerlijk te zijn - en ten koste van de reputatie die anderen mij geven als mode-expert - moet ik bekennen dat ik er altijd van overtuigd ben geweest dat René een vrouw was. Wie weet, misschien dacht ik aan Renee Zellweger.
Giaco en ik zijn in Milaan, in Via Monte Napoleone, we wachten op een taxi. Hij draagt een wit overhemd, een lichtgekleurde spijkerbroek en Louis Vuitton-mocassins die ik hem voor zijn verjaardag heb gegeven: wat een klas.
Ik, aan de andere kant, kleedde me aan en liet thuis soberheid achter.
Ik heb een roze stretch katoenen rok van Moschino, gecombineerd met een crop top in dezelfde 'Barbie' print. De capsule kwam gisteren uit en ik heb ook het telefoonhoesje in de vorm van een spiegel: van buitenaf gezien lijk ik meer op een Winx. Maar om de tonen van mijn roze outfit te verzachten - wat ik nooit zou herhalen - zijn er accessoires. De tas is van zwart leer en is, afgezien van het witte Moschino-logo zo groot als de tas, sober. Amfibieën daarentegen zijn een waar kunstwerk. Ook zij zijn van zwart leer, ze hebben een mooie punt: niet te rond en niet te vierkant. Op de enkel zit een flap bedekt met kristallen die aan de zijkant sluit met twee bandjes. Ze zijn korrelig en sprankelend. En daar, terwijl ik er met bewondering naar kijk, om er zeker van te zijn dat ik geen kristallen ben kwijtgeraakt, voel ik me geobserveerd.
Er zijn twee mensen dicht bij ons: de ene is de dubbele Zac Efron, de andere lijkt op zijn vader. Het zijn twee aparte heren, gekleed in pakken en stropdassen, maar ze wijzen allebei naar mijn amfibieën. En ze geven me zelfs een goedkeurend knikje. Ik ben trots op mijn aankoop, zo trots dat ik er ook Giaco op wijs. 'Heb je gezien dat ik gelijk had ze te kopen?'
"Ja ik zag."
Hij zegt het onbewogen, maar om me te ergeren, vindt hij het vreselijk het met me eens te zijn.
De taxi arriveert, ik haast me om voorrang te krijgen en zodra ik dicht bij hen ben, zegt de jongere jongen: "Gefeliciteerd met de keuze van amfibieën."
Moet hij het mij vertellen? Terwijl ik een taxi neem? Ik weet heel goed dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
'Ik ben van René Caovilla.' Ik voeg toe voordat ik naar boven ga om het laatste woord te hebben.
'Ik weet het, de heer is René Caovilla.' fluistert hij wijzend naar de man naast hem.
Het zou echt haar vader kunnen zijn. Ik kan me niet omdraaien, maar ik weet dat Giaco lacht en zich mijn verbijsterde gezicht voorstelt.
"Ah! Veel plezier. " Roep ik uit terwijl ik zijn hand schud. 'Sorry, ik heb je niet herkend.'
Natuurlijk dacht ik dat het een vrouw was.
"Maak je niet druk. Als hij naar Venetië komt, zal hij mijn gast zijn. ' zegt hij lachend.
Ik stap in de taxi, doe de deur dicht en zwaai vanuit het raam naar hem.
'Heb je gehoord wat hij zei?' Stamel ik vol ongeloof. 'Hij zei dat ik zijn gast zou zijn.'
"Liefde: met wat je aan schoenen hebt uitgegeven, was het het minimum."
Illustratie door Valeria Terranova
